www.tirpo2.fora.pl

GoSia

PARALOTNIARSTWO
Jest to sport i forma rekreacji polegająca na lataniu przy użyciu paralotni.
Jest jednym z najpopularniejszych (szczególnie w Europie i Ameryce Południowej) sportów lotniczych.
Paralotniarstwo jest często mylone z lotniarstwem. Zasadniczą różnicą jest brak sztywnych elementów konstrukcyjnych w paralotni.
Paralotniarstwo jest sportem czysto amatorskim. Istnieje jednak grupa kilkuset zawodników, którzy regularnie startują w krajowych i zagranicznych zawodach sportowych.
W Polsce do uprawiania tego sportu wymagana jest Licencja IPPI (The International Pilot Proficiency Information Card) wystawiana przez Międzynarodową Federację Lotniczą lub polskie Świadectwo kwalifikacji pilota paralotni wydawane przez Urząd Lotnictwa Cywilnego.
W Polsce na początku 2006 r. zarejestrowanych było 1261 posiadaczy Świadectwa kwalifikacji pilota paralotni, w tym 70 osób z uprawnieniami instruktorskimi.
Paralotnia, zwana też glajtem lub parapentem, jest szybującym miekopłatem nie wymagającym żadnego silnika, choć może być używana także w połączeniu z napędem mechanicznym. Pilot siedzi w uprzęży zawieszonej pod skrzydłem wykonanym z tkaniny, którego profil aerodynamiczny utrzymywany jest przez cisnienie opływającego je powietrza.
Elementem nośnym paralotni jest skrzydło. Do niego za pomocą linek i taśm nośnych podczepiona jest uprząż dla pilota.
W skład typowego zestawu wchodzą:
Skrzydło paralotni jest zaawansowaną technologicznie konstrukcją lotniczą, projektowaną na komputerze, wykonaną z najnowszej generacji materiałów i bardzo dokładnie uszyte dla zachowania kształtu aerodynamicznego i gładkości powierzchni.
1 - krawędź natarcia (przednia krawędź skrzydła)
2 - wloty komorowe (umieszczone pomiędzy żebrami profilującymi na krawędzi natarcia; tworzą szeroką szczelinę na prawie całej rozpiętości skrzydła; wlotami tymi powietrze wpada do skrzydła i je wypełnia)
3 - żebra profilujące (mają za zadanie utrzymywanie kształtu profilu lotniczego; w żebrach wykonane są otwory umożliwiające swobodny przepływ powietrza między nimi; w przypadku podwinięcia się części skrzydła otwory ułatwiają ponowne napełnienie się skrzydła)
4 - komora (jest to przestrzeń pomiędzy żebrami profilującymi)
5 - krawędź spływu (tylnia krawędź skrzydła; w odróżnieniu od krawędzi natarcia jest zszyta, a nie otwarta; do krawędzi spływu przymocowane są linki sterownicze)
rzędy linek nośnych (są to punkty, do których podczepione są linki nośne; oznaczone są literami A, B, C, D, zaczynając od krawędzi natarcia)
Taśmy nośne spełniają funkcje łącznika między linkami nośnymi a skrzydłem. Rzędy linek nośnych A, B, C, D, dochodzą do odpowiadających im taśm A, B, C, D. Rozróżniamy lewe i prawe taśmy nośne. Do uprzęży podłącza się je bezpośrednio przed lotem karabinkami.
1 - taśmy nośne
2 - uchwyt sterowniczy (jest to zakończenie linki sterowniczej; służy do sterowania paralotnią; jego kształt umożliwia łatwy i pewny chwyt)
3 - przelotka (bloczek, który ustala położenie linki sterowniczej; )
4 – linki
5 - karabinek (element łączący uprząż z taśmami nośnymi; musi posiadać zabezpieczenie przed przypadkowym otwarciem)
Uprząż jest niezbędnym elementem wyposażenia. Ma za zadanie utrzymanie paralotniarza podpiętego do skrzydła, zapewnia mu maksimum wygody podczas długotrwałego lotu oraz bezpieczeństwo przy ewentualnym upadku.
[1] Spadochron zapasowy
Służy do awaryjnego przyziemienia w sytuacjach kiedy dalszy bezpieczny lot na paralotni jest niemożliwy.
[2]Karabinek
[3] Belka przyspieszacza
Naciskając ją nogami zwiększamy prędkość postępową paralotni
[4] Miejsce na protektor-
Protektor zabezpiecza kręgosłup przed urazami

KombinezonWykonany jest z nieprzewiewnych materiałów. Zapewnia komfort cieplny podczas długich przelotów. Najczęściej wykonany jest z oddychającej tkaniny np. z goretexu. Jego krój umożliwia założenie go bez konieczności zdejmowania butów. Posiada wiele kieszonek potrzebnych paralotniarzowi.
Buty Mogą być trekkingowe, do chodzenia po górach, posiadające solidną podeszwę z dobrym protektorem, który zapobiega poślizgowi. Ważne jest, aby cholewka sięgała powyżej kostki i chroniła staw skokowy.
Kask Specjalne paralotniowe kaski charakteryzują się niewielką wagą i dobrą widocznością. Najczęściej posiadają otwory, przez które słychać co się dzieje ze skrzydłem. Żeby kask nie zsuwał się na oczy, jego wielkość musi być dobrze dobrana.
Plecak Służy do przechowywania i transportu zwiniętej paralotni oraz uprzęży i pozostałych akcesoriów. Mieści on wszystko co niezbędne do latania na paralotniach. Masa całego zestawu dochodzi do 25 kg.
Wariometr
informuje o prędkości wznoszenia się i opadania. Jest to przyrząd wielofunkcyjny najczęściej wyposażony w jeden lub dwa wysokościomierze, wskaźniki temperatury i ciśnienia powietrza. Niektóre modele współpracują z GPS-em
Radio –
służy do komunikacji paralotniarza z osobami na ziemi
GPS-
czyli satelitarny system nawigacyjny. Jako przyrząd nawigacyjny pozwala określić pozycję geograficzną (z dokładnością do kilkunastu metrów), prędkość pilota względem ziemi oraz kierunek lotu.
Do nauki latania na paralotni mogą przystąpić osoby, które:
ukończyły 18 lat lub ukończą 16 lat w roku, w którym rozpoczynają szkolenie i mają pisemną zgodę rodziców albo opiekunów prawnych;
ukończyły szkołę podstawową,
przedstawiły instruktorowi prowadzącemu szkolenie, oświadczenie poświadczone podpisem stwierdzające, że ich ogólny stan zdrowia jest dobry i pozwala wykonywać loty na paralotniach;
posiadają odzież nie krępującą ruchów oraz obuwie powyżej kostki, dobrze chroniące staw skokowy.

UprawnieniaParalotniarstwo jest na tyle popularne, że w pobliżu każdego dogodnego do latania miejsca można znaleźć szkołę. W Polsce jest ich kilkanaście. Instruktor, by prowadzić szkolenia, musi posiadać uprawnienia przyznane przez Urząd Lotnictwa Cywilnego. Zdobywanie uprawnień składa się z trzech etapów
ETAP I, Loty wstępne zapoznawczeCelem szkolenia w tym Etapie jest przede wszystkim nauka startów i lądowania oraz umiejętności samodzielnego przygotowania i kontroli sprzętu przed lotem. Pilot - uczeń po zakończeniu tego etapu szkolenia powinien opanować wszystkie elementy związane ze startem klasycznym, lądowaniem oraz obsługą skrzydła na ziemi w tym kontrolą przedlotową i przedstartową. Pilot-uczeń uczy się i doskonali podstawowe manewry jak: start, zmiana prędkości lotu, wykonywanie zakrętów, korygowanie znoszenia przez wiatr, precyzyjne podejście do lądowania. Ostatnie z powyższych wskazuje, że kandydat opanował również pozostałe manewry z wystarczającym planowaniem i dokładnością.
ETAP II, Trening umiejętności pilotażowych
Celem szkolenia jest doskonalenie umiejętności pilotażowych. Pilot uczeń po zakończeniu tego etapu szkolenia powinien umieć zastosować co najmniej jedną metodę wytracania wysokości. Opanować wszystkie elementy związane z zakrętami, krążeniem, oraz posiąść umiejętność stabilizacji skrzydła w locie. Pilot - uczeń po zakończeniu tego etapu powinien umieć wylądować w obszarze ograniczonym 60 na 60 metrów. W efekcie czego zostaje skierowany na egzamin do ULC
Żagiel i Termika
Celem szkolenia jest nauczenie wykonywania lotów z wykorzystaniem prądów dynamicznych i termicznych, oraz doskonalenie umiejętności stabilizacji skrzydła w locie
Uprawnienia dodatkowe:
H" Uprawnia pilota paralotniowego do startów z użyciem wyciągarki,
"PPG" Uprawnia pilota paralotniowego do latania z napędem,
"CP" Uprawnia pilota paralotniowego do lotów z pasażerem,
" PPGG" Uprawnienia pilota paralotniowego do lotów na motoparalotniach,
Uprawnienia do obsługi wyciągarki
Uprawnienia do kierowania startami holowanymi.

O świadectwie kwalifikacji pilota paralotni
Oficjalnym dokumentem uprawniającym do uprawiania paralotniarstwa jest Świadectwo kwalifikacji pilota paralotni, wydawane przez Urząd Lotnictwa Cywilnego.

Większość kwestii prawnych związanych ze szkoleniem i egzaminami reguluje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2003 r. w sprawie licencjonowania personelu lotniczego (Dz. U. Nr 165, poz. 1603) wraz załącznikami. Przepisy te zmieniają się dość często i w znaczący sposób, dlatego zainteresowani powinni śledzić je na bieżąco.

Od października 2006 r. do egzaminu na świadectwo kwalifikacji można podchodzić już po drugim etapie szkolenia (zlikwidowano wymóg wykonania lotów w warunkach termicznych i żaglowych). Egzaminy mogą być już przeprowadzane w szkołach paralotniowych, a nie wyłącznie przez Urząd Lotnictwa Cywilnego w Warszawie. Centralizacja w połączeniu z obszernym materiałem teoretycznym skutecznie zniechęcała wielu pilotów do zdawania egzaminów. Wielu lata bez wymaganych uprawnień, a niektórzy decydują się na szkolenie za granicą, np. na Słowacji.
Międzynarodowa licencja IPPI
Licencja IPPI (The International Pilot Proficiency Information Card) jest dokumentem wystawianym przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI), powszechnie uznawanym w większości krajów. Licencja IPPI ważna jest tylko w połączeniu z licencją narodową, czyli w przypadku obywateli Polski – Świadectwem kwalifikacji pilota paralotni.
Dla paralotniarzy FAI wydaje pięć rodzajów licencji, które odzwierciedlają poziom wyszkolenia pilota

Posiadanie polskiego Świadectwa kwalifikacji pilota paralotni uprawnia do wystąpienia o przyznanie licencji IPPI poziomu 3. Jest to poziom wystarczający do samodzielnego latania w wielu krajach, choć np. w Szwajcarii i Austrii wymagane minimum to IPPI 4.
Do udziału w międzynarodowych zawodach paralotniowych wymagane jest posiadanie licencji IPPI 4, a bardzo często nawet IPPI 5.

W Polsce najbardziej znanym ośrodkiem paralotniarskim jest góra Żar k. Międzybrodzia Żywieckiego, dobre warunki do latania są również w Szczyrku, na Nosalu w Zakopanem i w Tatrach, gdzie problemem jest pogodzenie tego sportu z ograniczeniami stawianymi przez Tatrzański Park Narodowy. Warunki sprzyjające uprawianiu paralotniarstwa panują również na Wybrzeżu i w Karkonoszach.
Najlepsze warunki w województwie opolskim do uprawiania paralotniarstwa są:

na lotnisku w Kamieniu Śląskim

na łąkach górskich w okolicach Prudnika

na Górze Św. Anny

nad lotniskiem w Polskiej Nowej Wsi (istnieje tam Aeroklub Opolski)

W sumie paralotniarstwo można uprawiać wszędzie-wystarczy jakiś pagórek.

Do startów na terenach nizinnych wykorzystuje się wyciągarki. Najpopularniejsze są następujące rodzaje:

malinka – lina o stałej długości przymocowana jest do samochodu poprzez siłownik – dynamometr – umożliwiający pomiar siły holowania. Regulacja siły holowania odbywa się poprzez zmianę prędkości jazdy samochodu.
abrolwinda – bęben z nawiniętą liną zamontowany jest w samochodzie lub łodzi motorowej. Siła holowania regulowana jest poprzez kontrolowanie siły hamowania bębna z odwijającą się liną, a także poprzez zmianę prędkości pojazdu lub łodzi. Stosuje się także abrolwindy z dodatkowym pomiarem siły holowania za pomocą dynamometru.
wyciągarka stacjonarna – lina nawijana jest na bęben za pomocą zamontowanego w wyciągarce silnika.
Podstawowym warunkiem bezpiecznego holowania (oprócz odpowiedniego przeszkolenia pilota i obsługi wyciągarki) jest stałe kontrolowanie przez obsługę wyciągarki siły holowania oraz obserwowanie zachowania holowanej paralotni i innych latających w pobliżu jednostek.

W Polsce, z racji przeważającego terenu nizinnego, starty za wyciągarką cieszą się dużą popularnością.
ZLOTY
Najprostszą formą latania na paralotni są zloty polegające na starcie ze zbocza o odpowiednim nachyleniu, a następnie szybowaniu i lądowaniu na położonym niżej lądowisku. Zloty najczęściej wykonywane są w początkowej fazie nauki latania.

W lotach żaglowych wykorzystuje się strefę noszeń powstającą wskutek napływu mas powietrza w kierunku zbocza. Możliwość wykonywania lotów żaglowych uzależniona jest przede wszystkim od kierunku wiatru, a także od jego stałej i odpowiednio dużej siły. Najlepsze warunki do wykonywania lotów żaglowych powstają przy prostopadłym do zbocza kierunku wiatru o prędkości 5-9 m/s. Zbyt słaby wiatr uniemożliwia utrzymanie stałej wysokości, zbyt silny grozi przewianiem paralotni na zawietrzną stronę zbocza.

Loty termiczne
Niektóre powierzchnie lądu pod wpływem promieni słonecznych nagrzewają się szybciej np. skały, asfalt, tereny zabudowane. Nagromadzone ciepło jest oddawane znajdującemu się bezpośrednio nad lądem powietrzu, które unosi się, tworząc tzw. komin termiczny. Takie strefy noszeń termicznych mogą utrzymywać się przez bardzo długi czas w jednym miejscu. Przy silniejszym wietrze mogą być przerywane i przenoszone wraz z wiatrem z dala od terenu, nad którym powstały.
Piloci paralotni po natrafieniu na komin termiczny krążą w jego zasięgu, aby jak najdłużej pozostawać w strefie najsilniejszych noszeń. Ponieważ różnice w prędkości wznoszenia są bardzo trudno wyczuwalne dla człowieka, piloci z reguły wykorzystują wariometr, który za pomocą wyświetlacza i sygnałów dźwiękowych informuje o prędkości wznoszenia bądź opadania. Dzięki temu możliwe jest wyszukiwanie stref o największych prędkościach wznoszenia i krążenie w ich centrum.

Przeloty
Najbardziej doświadczeni piloci wykorzystują zjawiska termiczne do pokonywania znacznych odległości. Po wzniesieniu się w kominie na odpowiednio dużą wysokość, pilot szybuje w kierunku następnego spodziewanego komina i znajdując go nabiera ponownie wysokości, którą utracił w wyniku szybowania. Powtarzanie tych manewrów powoduje że pilot jest w stanie przemieszczać się w wybranym kierunku, najczęściej zgodnym z kierunkiem wiejącego wiatru. Czas trwania przelotu ograniczony jest długością dnia, gdyż w nocy noszenia termiczne zanikają. Najdłuższe przeloty mogą trwać ponad 10 godzin.

Bezpieczeństwo
Jak każdy sport lotniczy paralotniarstwo, wymaga od pilota ciągłej koncentracji i obserwacji otoczenia, dbałości o stan sprzętu, a także dużej wiedzy na temat zjawisk pogodowych. Ogromna ilość wypadków spowodowana była przez pilotów, którzy zdecydowali się na lot w warunkach zbyt trudnych jak na ich umiejętności.
Wymogi bezpieczeństwa obejmują wyposażenie w postaci atestowanego spadochronu zapasowego i kasku. Ponadto przed każdym startem pilot powinien dokładnie sprawdzić podczepienie do skrzydła, zapięcie pasów uprzęży i stan linek sterowniczych. Zarówno paralotnia, jak i spadochron zapasowy, wymagają okresowych przeglądów technicznych.

Mazi

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeździectwo

monia

TURYSTYKA PIESZA GÓRSKA

1.Charakterystyka dyscypliny.

Właściwości terenu, na którym odbywają się wycieczki i wędrówki górskie decydują o specyfice tej dyscypliny. Turystyka górska jest naturalną i najskuteczniejszą formą aktywności fizycznej . Jej uprawianie odpręża psychicznie, przyspiesza regeneracje sił fizycznych i przeciwdziała procesom starzenia się. Uprawianie turystyki górskiej, marsz pod górę w umiarkowanym tempie „rozwija układ mięśniowy, wzmacnia więzadła i stawy oraz ścięgna, usprawnia prace płuc i serca, uodparnia na zmęczenie i choroby”.
Marsz po terenie górskim wymaga znacznego wysiłku, większych umiejętności poruszania się oraz poznania i opanowania bardziej złożonych technik niż marsz w terenie nizinnym. Trud opanowania wiedzy i zdobycia koniecznej sprawności fizycznej i doświadczenia jest wynagradzany przez atrakcyjność terenu górskiego, specyfikę krajobrazu, środowiska przyrodniczego i warunków klimatycznych.

Formy uprawiania:
Turystykę górską na średnich wysokościach uprawia się głównie w trzech postaciach:
krótkie spacery po okolicy zamieszkania,
wycieczki parogodzinne lub jednodniowe,
wędrówki półtoradniowe i wielodniowe z nocowaniem w stałych lub tymczasowych miejscach noclegowych (namiotach, szałasach).

Ostatnio rozpowszechni się również turystyka wysokogórska, będąca niejednokrotnie wstępem do taternictwa i alpinizmu. Turystykę wysokogórską uprawiają głównie doświadczeni turyści oraz alpiniści, którzy zakończyli swoją działalność sportową.
Turyści wysokogórscy bardzo rzadko spędzają noc pod namiotem. Przyczyną tego jest nie tylko surowy i zmienny klimat gór, ale również zakazy obozowania, obowiązujące na wielu górskich obszarach naszego kraju.

2.Zasady uprawiania.

Uprawienie turystyki na terenach górskich, w związku z przeciwstawianiem się siłom przyrody, wiąże się ze zwiększonym zagrożeniem życia i zdrowia, dlatego też organizatory wycieczek górskich są zobowiązani do spełniania szczególnych wymogów mających zapewnić bezpieczeństwo uczestników. Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 6 mają 1997 roku w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne. Ustawa ta określa warunki bezpieczeństwa osób przebywających, a także obowiązki osób prawnych i fizycznych prowadzących w górach działalność w górach w zakresie kultury fizycznej.
Jeżeli wycieczka piesza lub narciarska jest organizowana na terenie Polski położonym powyżej 1000 metrów n.p.m bądź na terenie Parków Narodowych lub rezerwatów przyrody, zabrania się prowadzenia jej przez osoby nieposiadające uprawnień górskiego przewodnika turystycznego.

3.Zdobywanie kwalifikacji i uprawnień.

Do najbardziej popularnych odznak turystyki kwalifikowanej należy Górska Odznaka Turystyczna. Ustanowiona została 23 czerwca 1935 roku na zjeździe Delegatów Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Stanisławowie. Jest to najstarsza odznaka z przymiotnikiem „turystyczna” w nazwie. Początkowo pełną jej nazwą była Górska Odznaka Turystyczna PTT (zdobywana była do 1950 roku) do czasu połączenia PTT z PTK w PTTK (Polskie Towarzystwo Turystyczno Krajoznawcze). Obecnie jest Górską Odznaką Turystyczną PTTK.
GOT można zdobywać na obszarze Polski oraz na oznakowanych szlakach turystycznych w wyznaczonych grupach górskich Czechach i Słowacji położonych w pasie około 50 km w głąb kraju od granicy z Polską.
Wyróżnia się cztery rodzaje GOT: popularna (jednostopniowa), mała (trzystopniowa – brązowa, srebrna, złota), duża (trzystopniowa – brązowa, srebrna, złota) i „Za wytrwałość” (jednostopniowa). GOT zdobywa się w podanej wyżej kolejności w zasadzie co roku jedną o stopień wyżej. Wyjątkiem jest stopień popularny i mała odznaka brązowa (którą zdobywa się zaraz po popularnej), które można zdobyć w jednym roku, jeżeli ubiegający się o odznakę ukończył co najmniej 10 lat.
Generalnie GOT można zdobywać od 8 roku życia.

Kadra przodowników
Przodownicy turystyki górskiej mają regulaminowy obowiązek krzewienia działalności w zakresie tej dyscypliny turystyki oraz podnoszenia poziomu jej uprawiania i pogłębiania treści krajoznawczej wycieczek i imprez. Powinni skupiać się w klubach PTTK i organizować nowe sekcje turystyki górskiej.
Przodownikiem turystyki górskiej PTTK może zostać kandydat, który:
ukończył 18 lat w przypadku ubiegania się o uprawnienia na wszystkie tereny górskie Polski (poza Tatrami), a 21 lat w przypadku ubiegania się o uprawnienia na obszar Tatr
legitymuje się dwuletnia przynależnością do PTTK, wyrobieniem społecznym i posiada rekomendacje macierzystego oddziału PTTK
zdobył przynajmniej małą GOT w stopniu złotym, - posiada dokładną znajomość obszarów górskich oraz umiejętność orientacji, na którym ma być przodownikiem,
ma doświadczenie turystyczne, posiada umiejętność prowadzenia i organizowania górskich wycieczek oraz zna zasady zachowania się w górach, ochrony środowiska gór i znakowania tras,
opanował umiejętność udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach,
zna przepisy regulaminu GOT,
ma uprawnienia organizatora turystyki PTTK,
zda egzamin przed właściwą terytorialnie komisją egzaminacyjną z wiadomości określonych programem ustalonym przez KTG ZG PTTK,
poprowadzi po zdaniu egzaminu co najmniej siedmiodniową wędrówkę.

Przodowników mianuje się na następujące grupy górskie:
Tatry i Podtatrze (grupa I),
Beskidy – część zachodnia (grupa II i III),
Beskidy – część wschodnia (grupa IV i V),
Sudety (grupa VI i VII),
Góry Świętokrzyskie (grupa VIII).

Komisje turystyki górskiej dokonują corocznych analiz aktywności kadry przodowników. Brak aktywności przodowników w okresie czteroletnim powoduje skreślenie z ewidencji.

Prowadzenie wycieczek górskich i popularyzowaniem turystyki oraz krajoznawstwa na terenie górskim zajmują się również przewodnicy górscy: beskidzcy, sudeccy, świętokrzyscy i tatrzańscy. Do prowadzenia wycieczek górskich uprawnieni są również przodownicy narciarscy PTTK.

Rodzaj i stopień odznaki GOT
Kategorie wieku

I
8-10 lat
II
11-15 lat
III
16-50 lat
IV
powyżej 50 lat i więcej i osoby niepełnosprawne

Liczba punktów
Popularna
40
50
60
50
Mała
Brązowa
80
100
120
100
Srebrna
-
300
360
300
Złota
-
600
720
600
Duża
Brązowa
Odbycie dwóch wycieczek wielodniowych (wg zasad określonych w par. 7 Regulaminu)
Srebrna
Odbycie dwóch wycieczek wielodniowych
Złota
Odbycie dwóch wycieczek wielodniowych
Za wytrwałość
W przypadku posiadania Dużej Złotej GOT – 7-krotne spełnienie wymogów przewidzianych dla dowolnego stopnia GOT

W przypadku posiadania Małej Złotej GOT – 10-krotne spełnienie wymogów przewidzianych dla dowolnego stopnia GOT

4.Zasady bezpieczeństwa.

W górach należy przestrzegać następujących zasad bezpieczeństwa i uprawiania turystyki pieszej:

1.Pobyt w górach należy rozpoczynać od czynnej adaptacji do warunków klimatycznych, która dla mieszkańców nizin powinna trwać minimum 2 dni. Lekceważenie tej zasady może doprowadzić do zaburzeń funkcjonowania układu krążenia i oddechowego oraz innych dolegliwości.
2.Udział w wycieczce poprzedzać powinna odpowiednia zaprawa marszowa w terenie nizinnym – cykl przygotowań do wycieczki powinien obejmować również tzw. przygotowanie kondycyjne i techniczne.
3.Wybierając się w góry należy w miejscu zamieszkania zostawić dokładne informacje o trasie wycieczki i terminie powrotu, a podczas wędrówki odnotowywać wszelkie zmiany w trasie oraz miejsca postoju.
4.Na szlaku należy maszerować rzędem: najpierw topograf i szef grupy wraz z uczestnikami mniej sprawnymi, a na końcu ratownik górski i sprzętowy.
5.Przy pokonywaniu odcinków eksponowanych i trudnych technicznie trzeba osobom słabszym fizycznie i psychicznie przydzielić partnerów z większym doświadczeniem. Turyści początkujący powinni podążać za bardziej wprawnymi którzy pokazują sposób przejścia przez trudny teren.
6.Pod górę należy iść wolnym marszowym krokiem, a w razie potrzeby zarządzać krótkie przerwy dla uregulowania oddechu (bez siadania i ściągania plecaków).
7.Po każdej godzinie marszu (w zależności od samopoczucie grupy) należy stosować kilku lub kilkunastominutowe przerwy.
8.Ekwipunek turystyczny powinien być dostosowany do zmiennych warunków pogodowych, należy również zabrać specjalne obuwie przeznaczone do chodzenia po drogach często usłanych odłamkami skał śliskich i mokrych.
9.Do marszu pod górę należy ubrać się lżej i nieco rozluźnić sznurowanie butów.
10.Nie wolno wyruszać w góry samotnie, jeżeli nie ma się wystarczającego doświadczenia. Zorganizowane grupy liczące powyżej 10 osób, udające się w góry o wysokości powyżej 100 metrów n.p.m, powinny korzystać z usług przewodnika z uprawnieniami na dany teren. Warunek ten jest obowiązkowy w przypadku wycieczek szkolnych.
11.Nie należy schodzić z wytyczonych szlaków, chodzić na skróty ani wchodzić na płaty starego śniegu.
12.W razie pogorszenia się warunków pogodowych lub narastającego zmęczenia turystów należy skrócić lub przerwać wędrówkę. Nie wolno wychodzić na szlak podczas ulewy, burzy, zamieci, mgły, oblodzenia lub wichury. W upalne dni między godziną 11.00, a 14.00 zalecany jest odpoczynek.
13.Nie wolno wchodzić na szlak objęty okresowym zagrożeniem lawinowym lub zamkniętym z innych powodów (decyzja GOPR).
14.Wędrując szlakiem nie wolno strącać odłamków skalnych, rzucać nimi lub odłupywać od skał.
15.Nie wolno chodzić po polach narciarskich, trasach zjazdowych i szlakach przewidzianych dla uprawiania turystyki narciarskiej. Miejsca te są wyłączone dla turystyki pieszej ze względu na bezpieczeństwo zarówno narciarzy, jak i wędrujących.
16.Na potrzeby turystyki zimowej trudne pod względem orientacji, a często odwiedzane, niezalesione odcinki szlaku oznakowane są za pomocą wbijanych w śnieg tyczek.
17.Nie należy wchodzić do grot nieudostępnionych turystom.
18.Należy zabrać ze sobą sprzęt umożliwiający rozbicie biwaku w razie niepogody, mgły czy nastania zmroku.
19.Na wysokogórskim szlaku turystycznym wiodącym po terenie eksponowanym trzeba poruszać się ze szczególną ostrożnością, postępując w razie potrzeby zgodnie z zasadą trzech punktów oparcia: na stopniu czy chwycie powinno znajdować się trzy kończyny, czwartą szuka się następnego punktu chwytu.
20.Nadciągająca burza jest sygnałem do szybkiego zejścia ze szczytów, wzniesień, odłożenia daleko metalowych przedmiotów, opuszczenie płytkich nisz skalnych. Podczas biwaku w takich warunkach należy usiąść w pozycji skulonej, najlepiej na plecaku (bez stelaża metalowego) i przykryć się nieprzemakalną płachtą lub płaszczem. Nie wolno opierać się o skały ani stawać pod drzewami.
21.W czasie mgły lub przy niskim pułapie chmur, jak również przy bezchmurnym niebie mogą na terenach eksponowanych (granie, szczyty gór) wystąpić wyładowania elektryczne bez udziału zjawisk burzowych. Oznakami tego zjawiska są ukłucia w koniuszki uszu lub nosa, brzęczenie w uszach, a nocą iskrzenie występujące na metalowych przedmiotach.
22.W przypadku dłuższego pogorszenia się pogody należy rozważyć możliwość skrócenia czasu pobytu w górach. Jeżeli podjęta została o kontynuowaniu wędrówki, należy wzmóc czujność i przestrzegać wszelkich koniecznych zasad bezpieczeństwa.
23.W czasie pobytu w górach należy przestrzegać wszelkich regulaminów (np. parku narodowego czy schroniska turystycznego.

5. Ubiór i wyposażenie.

Dobrze skompletowany, odpowiedni ubiór, a także ekwipunek turystyczny to ważne elementy składające się na uprawianie turystyki. Pozwalają one nie tylko na utrzymanie komfortu wędrówki, niezależnie od pory roku, dnia, czy pogody, ale również na zachowanie podstawowych warunków bezpieczeństwa, dlatego dobierając sprzęt nie należy się kierować stylem czy modą,ale przede wszystkim jakością i użytecznością wyposażenia.
Właściwy dobór ekwipunku zależy:
od czasu trwania wędrówki,
charakteru obozu,
pory roku,
warunków pogodowych.

W zależności od stopnia zaawansowania turystycznego obozowiczów organizator, w trosce o właściwe ich przygotowanie, powinien sporządzić listę niezbędnego ekwipunku (osobistego i grupowego), gwarantującego pełne bezpieczeństwo uczestników i właściwy przebieg obozu.

Najważniejsze elementy odzieży i wyposażenia turysty górskiego.

1.Ubiór:
musi być ciepły i przewiewny, należy mieć przy sobie ubranie chroniące przed chłodem i deszczem,
należy pamiętać o warstwowym ubieraniu się, które pozwala odpowiednio regulować temperaturę ciała, co zapobiega zamarznięciu lub przegrzaniu,
- bezpośrednio na ciało należy włożyć dopasowaną bieliznę termoaktywną umożliwiająca wydalanie potu do kolejnych warstw odzieży,
- kolejną warstwę powinna tworzyć polarowa bluza,
- następną warstwą jest kurtka,
strój turysty składa się ze spodni sięgających za kolana i skafandra z duża ilością kieszeni,
w dni ciepłe wystarczy koszula flanelowa lub lekka wiatrówka,
strój uzupełniają czapka (powinna być ciepła przeznaczona na dni chłodne, i przeciwsłoneczna najlepiej z daszkiem; latem można ochronić chustą zwaną bandanką, która osłania również kark, szyję i twarz) i rękawiczki (służą między innymi do przytrzymywania się zimnych, często mokrych stalowych ubezpieczeń; najlepsze są rękawice kolarskie, które ochraniają przed otarciem dłoni, opaski, kijów teleskopowych, zimą niezawodne są tzw. „jednopalczatki” lub system warstwowy tj. dwie rękawiczki pięciopalcowe z czego zewnętrzna powinna być zdecydowanie grubsza)

Buty turystyczne – ich dobór jest uzależniony od pory roku, ukształtowania i budowy terenu oraz częstości podejmowanych wędrówek. Buty powinny być lekkie, wygodne, wytrzymałe i sięgające powyżej stawu kolanowego i chroniące go tym samym przed skręceniem. Języki butów turystycznych powinny być wszyte w cholewkę na całej swej długości, co zapobiega dostawaniu się do wnętrza buta kamieni, śniegu czy wody. Buty powinny być wykonane ze skóry lub nowoczesnych materiałów „oddychających”. Przed wyjazdem należy je zaimpregnować. Kupując buty turystyczne wybieramy buty o numer większe i dobrze jest podczas przymierzania założyć dwie pary skarpet, w tym jedną grubą. Nowe buty powinny być solidnie „rozchodzone”, wtedy uniknie się wielu nieprzyjemnych otarć stóp.

Kurtka – chroniąca przed wiatrem i deszczem, odporna na szkodzenia mechaniczne. Bardzo ważnymi jej elementami są kaptur i kołnierz osłaniające głowę i szyję, które trzeba dobrze zabezpieczyć przed wilgocią. Istotnym elementem kurki jest jej kolor – im bardziej jaskrawa i krzykliwa, tym większa szansa w razie wypadku na odnalezienie turysty przez ratowników GOPR.

Spodnie – mogą być długie lub krótkie, w zależności od pogody, najwygodniejsze są spodnie wykonane z polaru, gdyż ich nogawki zapewniają pełną swobodę ruchu. Trzeba spakować jeszcze drugą, mocniejszą parę spodni np. z goreteksu, które osłaniają przed wiatrem, deszczem. Nie należy jednak zabierać spodni jeansowych, ponieważ ograniczają swobodę ruchu, a po zmoczeniu stają się ciężkie i potęgują uczucie chłodu.

2.Wyposażenie:
w plecaku turysty powinna znaleźć się zapasowa bielizna i skarpety, ręcznik, lekkie obuwie na pobyt w schronisku, przybory toaletowe, latarka, przybory do szycia, naczynia do jedzenia i manierka lub termos,
każdy turysta powinien mieć mapę, przewodnik oraz kompas

6. Sprzęt, jego dobór i eksploatacja.

Podstawowym sprzętem turysty górskiego jest plecak, wyposażony w stelaż wewnętrzny oraz rozmaite systemy regulacji pasków, pozwalające dopasować jego ułożenie do indywidualnych potrzeb użytkownika. Boki plecaka powinny być zaopatrzone w zapięcia dające możliwość przytroczenia dodatkowego bagażu np.: karimaty lub namiotu. W wyborze plecaka należy się kierować także materiałem, z którego jest uszyty. Najlepiej jeśli będzie on nieprzemakalny i lekki oraz odporny na ścieranie i urazy mechaniczne.

Śpiwór – najbardziej funkcjonalnym wydaje się tzw. mumia, wyposażona w kaptur z wewnętrznie regulowanym otworem oraz zakładką, która ogranicza utratę ciepła. Bez względu na rodzaj śpiwora, podczas transportu trzeba go obowiązkowo zabezpieczyć przed wilgocią np. foliowych, szczelnym workiem.
Karimata – wykonana z gąbki o zamkniętych porach, stanowi termiczną izolacje od podłoża. Wskazane jest, aby była ona od dołu pokryta folią NRC, która chroni użytkownika przed oziębieniem. Podobnie jak śpiwór powinna być zabezpieczona przed wilgocią oraz uszkodzeniami mechanicznymi. Zimą przyda się dodatkowa mata np. alumata lub materac samopąpujący.

Dodatkowy sprzęt:
kijki trekkingowe – ułatwiają marsz w trudnym terenie, są pomocne w odciążaniu kręgosłupa i kolan w czasie wędrówki, pozwalają utrzymać równowagę podczas poruszania się w śniegu i sądować jego głębokość i twardość; chodzenie z kijkami wymaga pewnych umiejętności, inaczej może być bardziej niewygodne i niebezpieczne niż przemieszczanie się bez nich; łokcie trzyma się blisko tułowia, kijki stawia się odpowiednio blisko ciała, oddalone od siebie na szerokość barków, najpraktyczniejsze są kijki teleskopowe, których długość można regulować w zależności od wzrostu użytkownika i tego, czy idzie się pod górę czy z góry.
czekan turystyczny – może być dodatkowym punktem podparcia zimą na stromym podejściu, na śniegu służy do rąbania stopni, a także asekurowania upadku lub zjazdu, ma długi, prosty trzonek, najczęściej wykonany z aluminium i głowicę wyposażoną w łopatkę i półokragłe ostrze; trzonek zakończony jest grotem, dzięki któremu można czekan wbić styliskiem w śnieg lub w lód; przy wyborze czekanu należy zwrócić uwagę na jego długość, która powinna być dostosowana do wzrostu użytkownika (najbardziej uniwersalna jest długość 60-65 cm),
raki – przydawają się na twardym śniegu lub przy oblodzeniu, stosuje się trzy typy mocowania: paskowe (nie wymaga specjalnego obuwia stosuje się je nawet do lżejszych butów trekkingowych), półautomatyczne (wymaga odpowiedniego rantu w tylnej części),
automatyczny (konieczna bardzo sztywna podeszwa i ranty z przodu oraz na pięcie),
folie NRC – materiał izolacyjny między podłożem, a ciałem człowieka, może ona również ochraniać przed wiatrem, deszczem i śniegiem,
torby foliowe – służą do ochrony sprzętu turystycznego i odzieży przed wilgocią i zmoczeniem,
okulary przeciwsłoneczne wyposażone w jak najlepszy filtr pochłaniający promienie ultrafioletowe, chroniące oczy zarówno latem jak i zimą,
gwizdek, który należy stale mieć przy sobie najlepiej przywiązany do paska lub zawieszony na szyi, służy przede wszystkim do wzywania pomocy w niebezpiecznych sytuacjach,
latarka – najlepiej tzw. czołówka, która pozwala na swobodne ruchy rąk,
kompas i zegarek ze wskazówkami, urządzenia ułatwiające orientacje w terenie; zegarek powinien posiadać budzik,
termos o pojemności 1 litra, najlepiej metalowy z automatycznym korkiem zabezpieczającym przed niekontrolowanym wylaniem się gorącego płynu,
menażka, kubek orz niezbędnik (łyżka, widelec i nóż),
zapalniczka lub zapałki,
podręczny niezbędnik turystyczny, który powinien zawierać narzędzia do naprawy sprzętu turystycznego (m.in. sznurek lub linkę, spinacze biurowe, agrafki lub kawałek drutu, przybory do szycia, dratwę) oraz dodatkowy osprzęt turystyczny (klamry do plecaka),
nóż nieodzowny podczas każdego wyjazdu turystycznego, najlepiej mocny, ostry, zakończony szpicem,
środki higieny osobistej,
GPS lub telefon komórkowy.

7.Możliwości uprawiania turystyki pieszej górskiej w Polsce i w województwie opolskim.

Każdy region górski, miejscowość, schronisko górskie czy szlak turystyczny ma swoje walory krajoznawczo-turystyczne, które decydują o ich wyborze na cel wędrówki. W południowej Polsce bogactwo osobliwości turystycznych można odnaleźć w dwóch regionach górskich – Sudetach z pasmami górskimi Karkonoszy i Gór Stołowych oraz Karpatach z pasmem Tatr i Bieszczad.

Karkonosze to najwyższe pasmo Sudetów. Obok Tatr są one najpopularniejszym obszarem górskim Polski, a pod względem zagospodarowania turystycznego przewyższają wszystkie inne regiony górskie. Można tu odnaleźć urokliwe wodospady, rozległe panoramy, niezwykłe formy skalne, urwiska polodowcowych kotłów, zabytki architektury, muzea, liczne schroniska górskie, wyciągi krzesełkowe oraz bogatą infra strukturę turystyczną. Na ich terenie znajduje się również park narodowy.
Główne atrakcje Karkonoszy:
Wodospad Kamieńczyk – najwyższy wodospad Polskich Karkonoszy z trzema kaskadami spadającymi do przepięknego wąwozu,
Szrenica – punkt widokowy na Góry Izerskie i Karkonosze,
Śnieżne Kotły – zakątek, który dzięki swoim 200-metrowym skalistym przepaściom przypomina Tatry,
Przełęcz Karkonoska – historyczne przejście przez Karkonosze i zarazem jedyne miejsce w ich grzbiecie, gdzie las dochodzi do wierzchowiny,
Śnieżka – najwyższa góra Sudetów z wybitnymi walorami widokowymi; na jej szczycie znajduje się drewniana kaplica Św. Wawrzyńca oraz obserwatorium meteorologiczne,
Grań Kotła Wielkiego i Małego Stawu – wspaniały „taras widokowy” na największe polodowcowe jeziora w Karkonoszach, Wielki i Mały Staw,
Skalny Stół – wspaniały punkt widokowy na Karpacz, Kowary i Przedgórze Sudeckie,
Karpacz – miejscowość wypoczynkowa, w której warto zobaczyć skocznię Orlinek, Krucze Skały, Muzeum Zabawek oraz wjechać kolejką linową na Kopę,
Kocioł Łomniczki – siedlisko wielu gatunków roślin typowych dla piętra subalpejskiego; w Jarze Łomniczki można podziwiać malowniczy wąwóz zwany Wodospadami Łomniczki.

Góry Stołowe jedno z najpiękniejszych i najciekawszych krajoznawczo pasm górskich w Sudetach, są jedynym w Polsce przykładem gór płytowych. Występują tu strome urwiska skalne, iglice, modelowane słońcem, wodą i wiatrem piaskowe skałki, mroczne labirynty i przepastne szczeliny. Na terenie gór są 2 rezerwaty krajobrazowe: „Szczeliniec Wielki i Mały” oraz „Błędne Skały”, rezerwat ścisły „Wielkie Torfowisko Batorowskie” oraz założony w 1993 roku PN Gór Stołowych.

Główne atrakcje Gór Stołowych:
Skalne Grzyby – jedna z największych osobliwości krajobrazowych w Sudetach,
Ścieżka Skalnej Rzeźby – jest to ścieżka dydaktyczna, która pokrywa się z żółtymi szlakami prowadzącymi z Karłowa na Szczeliniec Wielki, a następnie do Pasterki i Radkowa,
Rezerwat krajobrazowy „Szczeliniec Wielki” - najwyższy szczyt Gór Stołowych,
Rezerwat krajobrazowy „Błędne Skały” z mnogością skalnych labiryntów.

Tatry są najpopularniejszymi górami Polski. Zarówno miłośnicy przyrody, wspinaczki, góralszczyzny, jak i pasjonaci geologi znajdą dla siebie coś ciekawego w każdym ich zakątku. Alpejski charakter Tatr oraz bogactwo gatunków roślin i zwierząt uważane są za unikatowe w skali Europy, a nawet świata. Z tego powodu utworzona na ich terenie w 1954 roku Tatrzański PN.

Główne atrakcje Tatr:
Stoły – punkt widokowy na masyw Czerwonych Wierchów i skalisty grzbiet Organów i Zdziarów,
Jaskinia Mroźna – jedyna jaskinia po polskiej stronie Tatr, w której zainstalowano sztuczne oświetlenie, doskonale podkreślające uroki podziemnego świata,
Wąwóz Kraków – przepiękny szlak poprowadzony wąskimi przejściami wśród skał, które góralom kojarzyły się z ulicami Krakowa; atrakcją jest tu także jaskinia zwana Smoczą Jamą, której nie da się przejść bez latarki lub przynajmniej zapalniczki,
Orla Perć – jedyny, a przy tym niezwykły szlak grzbietowy polskich Tatr, będący prawdziwym wyzwaniem dla turystów, od których wymagana jest pewność ruchów, odwaga oraz dobre przygotowanie turystyczne; wspinaczkę ułatwiają łańcuch, klamry i drabinki,
Krzyżne – jedna z najoryginalniejszych przełęczy tatrzańskich, z której widok jest od przeszło 100 lat uważany z najpiękniejszych w Tatrach (w dole widać cztery z Pięciu Stawów Polskich, Wielką Siklawę, a panorama obejmuje całe Tatry Wysokie i Bielskie),
Rysy – najwyższy szczyt polski, z którego rozściąga się najbogatszy w całych Tatrach widok obejmujący setkę szczytów słowackich i polskich oraz 12 ważniejszych jezior,
Czarny Staw – pełne dzikiego uroku jezioro leżące na dnie najbardziej klasycznego kotła polodowcowego Tatr,
Morskie Oko – największe i najsłynniejsze jezioro w polskiej części Tatr.

Bieszczady są najdalej na zachód wysuniętą częścią Karpat Wschodnich. Swoja popularność zawdzięczają głównie przyrodzie, której udało się powrócić do pierwotnych form i naturalnej równowagi. Dzikość przyrody i jej prawdziwy charakter można dostrzec na połoninach i w przepastnych lasach, gdzie zwierzęta polują zgodnie z prawami natury, a turysta często myli drogę. Na terenie Bieszczad jest utworzony park narodowy, 9 rezerwatów przyrody oraz 7 ścieżek przyrodniczych i przyrodniczo-historycznych.

Główne atrakcje Bieszczad
Ścieżka przyrodnicza „Śnieżyca” - trasa uczy jak odróżnić na pozór podobne do siebie różne typy górskich lasów bukowych oraz wskazuje na charakterystyczne dla dolin rzecznych rośliny i zwierzęta.,
Ścieżka przyrodnicza „Salamandra” - na tym obszarze występuje unikatowa fauna i flora bagienna oraz sięgające blisko 5 metrów torfowisko wysokie z miejscem lęgowym żmij i jaszczurek żyworodnych,
Ścieżka przyrodnicza „Buk – Połonina Caryńska” - teren na którym można poznać przyrodnicze i kulturowe zróżnicowanie Bieszczad,
Wielka Rawka – najwyższy szczyt w granicznym paśmie Bieszczad objęty rezerwatem florystyczno-krajobrazowym, którego stoki porośnięte są 300-letnią puszcza bukową wyłączoną ze zwiedzania ze względu na jej ochronę; poza tym wspaniały punkt widokowy na Zakarpacie i centralną część ukraińskich Bieszczad,
Smerek – jeden z najefektowniejszych szczytów i zarazem punktów widokowych Bieszczad,
Ścieżka przyrodnicza „Pełnik – Połonina Wetlińska” - obszar pozwalający poznać ślady dawnego osadnictwa oraz zbiorowisko roślinne Połonin

migotka

KAJAKARSTWO

-wodna dyscyplina sportowa dzieląca się na kajakarstwo klasyczne, górskie, żeglarstwo kajakowe, kajak-polo, oraz freestyl'e kajakowy – najmłodszą odmianę kajakarstwa.

Kajakarstwo jest jednym z najwspanialszych sposobów na spędzanie wolnego czasu. Pozwala nam obejrzeć praktycznie niedostępne w inny sposób zakątki naszego kraju, pozwala na kontakt z dziewiczą często przyrodą, pozwala wreszcie poczuć zmęczenie i satysfakcję z pokonania własnej niemocy, a na górskich rzekach daje dodatkowo duża dawkę adrenaliny.

BEZPIECZEŃSTWO

Kajakarstwo jest wyjątkowo przyjemnym sposobem obcowania z naturą. Jest też bardzo bezpieczne, pod warunkiem, że postępujesz rozsądnie, przestrzegając kilku podstawowych zasad:

1. Zawsze licz się z możliwością wywrotki kajaka.
• Każda nie umiejąca pływać osoba, która wsiada do kajaka, podejmuje ryzyko. Można je zmniejszyć zakładając kamizelkę ratunkową. Jeżeli wozisz w kajaku dzieci, to pamiętaj, że w razie wypadku jedna osoba dorosła będzie w stanie ratować tylko jedno dziecko.
• Osoby potrafiące pływać powinny liczyć się z ograniczeniem swoich możliwości przez ubranie, szybki prąd na rzece, falę na jeziorze lub morzu i niską temperaturę wody. Dlatego w trudnych warunkach należy zakładać kamizelkę asekuracyjną, a na morzu - ratunkową.
• Nigdy nie pływaj samotnie. Zawsze powinien być koło Ciebie ktoś, kto pomoże Ci w razie wypadku.
• Nigdy nie pływaj w nocy. Udzielenie pomocy w ciemności jest bardzo trudne lub wręcz niemożliwe.
• Nigdy nie wsiadaj do kajaka po spożyciu alkoholu lub środków odurzających. One spowalniają Twoje reakcje i ograniczają rozsądek. Alkohol nie rozgrzewa ale przyspiesza utratę ciepła.
• Wypadki są nieoczekiwane. W krytycznych sytuacjach nie ma czasu na demokrację i dlatego każda grupa powinna wybrać osobę, która w razie wątpliwości podejmie szybką decyzję. Takim decyzjom należy się bezwzględnie podporządkować.

2. Woda jest potencjalnie groźnym i zdradliwym żywiołem.
• Przed spływem dowiedz się jak najwięcej o trasie, którą chcesz przepłynąć. Pamiętaj, że największym niebezpieczeństwem są spiętrzenia wody: powinieneś wiedzieć, czy i gdzie znajdują się sztuczne progi, tamy, młyny - zachowaj tam szczególną ostrożność. Spływająca woda tworzy poniżej spiętrzenia poziome zawirowanie stanowiące pułapkę dla osoby, która się w nim znajdzie. Nie należy próbować przepływać takich miejsc, bo konsekwencje wywrotki są tam dużo poważniejsze niż gdzie indziej.
• Pamiętaj, że rzeki są szczególnie groźne przy wezbranej wodzie: pływanie przy stanach powodziowych jest zawsze i wszędzie niebezpieczne.
• Przed wypływaniem na otwarte akweny (duże jeziora, morze, itp) zawsze trzeba sprawdzić warunki pogodowe. Wybieraj taki akwen, na którym sobie poradzisz w danych warunkach hydro i meteo, na dostępnym sprzęcie.
• Wody górskie i morze stwarzają szczególne zagrożenia. Jeżeli chcesz po nich pływać, to powinieneś zdobyć odpowiednie umiejętności i zaopatrzyć się we właściwy sprzęt.

3. Kajak to mała łódka.
• Zwracaj uwagę na większe jednostki pływające i zawsze ustępuj im z drogi: jesteś najmniejszy i najbardziej zwrotny. Zachowuj zawsze duży odstęp od statków, barek, promów.

4. Odpowiedni sprzęt jest koniecznym warunkiem bezpieczeństwa.
• Twój kajak powinien być niezatapialny.
• Zawsze miej pod ręką (a najlepiej na sobie) kamizelkę asekuracyjną (na dużych akwenach - ratunkową).
• Pamiętaj o odpowiednim ubraniu: zwłaszcza przy złej pogodzie i w zimnej wodzie właściwe ubranie może uratować życie. Ubranie nie może krepować ruchów i być zbyt ciężkie: gruby płaszcz i kalosze mogą po wywrotce pociągnąć Cię jak kamień na dno.
• Na wodach górskich pamiętaj o założeniu kasku i zabraniu ze sobą rzutki.
• Nigdy nie zaszkodzi wozić ze sobą szczelnie zapakowaną apteczkę - jeżeli nie będziesz jej miał pod ręką, to okaże się niezbędna! Naucz się udzielać pierwszej pomocy.

5. Staraj się cały czas uczyć i rozwijać swoje umiejętności i wiedzę.
• Im więcej umiesz, tym większe jest Twoje bezpieczeństwo.

6. Zwracaj uwagę na innych i pomagaj im w razie potrzeby.

RODZAJE KAJAKÓW

Kajaki można klasyfikować ze względu na przeznaczenie i technologię wykonania. Klasyfikacja ze względu na przeznaczenie wygląda następująco:
1. kajaki rekreacyjne
2. kajaki turystyczne
a. nizinne
b. morskie
c. górskie
3. kajaki sportowe
a. regatowe
b. górskie slalomowe
c. górskie zjazdowe
d. do freestyle'u (rodeo kajakowego)
e. do kajak-polo

KAJAK- ZASADY UPRAWIANIA KAJAKARSTWA

Podstawowym sprzętem jest oczywiście kajak. Obecnie używane kajaki wykonane są z polietylenu, są bardzo wytrzymałe, mają zróżnicowane kształty i gabaryty. Jest to mały statek pływający, w którym załoga siedzi przodem do kierunku poruszania się i korzysta z wioseł o dwóch piórach nie opartych o urządzenie zamocowane na łodzi. Inną odmianą łodzi jest kanadyjka- mały statek pływający, w którym załoga używa wioseł o jednym piórze ( nazywanych pagajami) i zwykle klęczy w czasie wiosłowania. Dodatkową cechą wyróżniającą ten rodzaj łodzi jest brak steru.

KOMPLETNE WYPOSAŻENIE KAJAKA

- Siodełko- wykonane najczęściej z takiego samego materiału jak kadłub kajaka. Uzupełnieniem siodełka jest oparcie
- Podnóżek- obowiązkowe wyposażenie każdego kajaka oprócz kanadyjki. Nie tylko zwiększa komfort, ale umożliwia też poprawne wiosłowanie.
- Uchwyty- umożliwiają one transport, przenosi i wszelkie akcje ratunkowe, umieszczone są w dziobie i rufie.
- Urządzenie sterowe- nie występuje ono we wszystkich rodzajach kajaków, niezbędne w turystyce morskiej. Nie zaleca się używania steru na rzekach górskich czy nizinnych z dużą ilością przeszkód.
- Wiosła- ich średnia długość to taka, aby kajakarz mógł objąć górną krawędź wiosła palcami ręki luźno podniesionej do góry. Jest to długość od 200 cm dla wioseł do slalomu górskiego do 230 cm do kajakarstwa morskiego. Wiosło składa się z pióra i drążka.
- Apteczka- zestaw środków opatrunkowych i przeciwbólowych, zawinięty w szczelny worek foliowy i przylepiony wodoodporną taśmą wewnątrz kajaka.

UBIÓR KAJAKARZA

Z punktu widzenia bezpieczeństwa, a także wygody, w turystyce kajakowej ważny jest także odpowiedni strój, w szczególności zależny od tego po jakiej wodzie pływamy. Jeżeli jest to woda ciepła wystarczy zwykły strój sportowy. W zimnej wodzie konieczny jest odpowiedni ubiór, zabezpieczający przed wychłodzeniem organizmu. Może to być suchy kombinezon wykonany z nieprzemakalnej, często oddychającej tkaniny uszczelnianej lateksem czy też pianka neoprenowa.

- Kask- obowiązkowy element wyposażenia na wodach górskich. Jego skorupa powinna być dostatecznie mocna, aby wytrzymać uderzenie o kamienie.
- Rzutka- obowiązkowe wyposażenie każdego kajakarza na wodach górskich. Przydatna również na trudnych wodach nizinnych. Jest to kawałek mocnej pływającej liny wykonanej z polipropylenu połączonej z pływakiem z pianki poliuretanowej i worka mieszczącego całość.
- Kamizelka- zaliczana do sprzętu asekuracyjnego i ratunkowego. Jest ona indywidualnym środkiem bezpieczeństwa każdego członka załogi. Powinna posiadać odpowiednią wyporność, nie może utrudniać ruchów, powinna być wykonana z solidnego materiału i starannym wykończeniem. Jej zapięcie i odpowiedni krój powinny zapewniać szybkie zakładanie i zdejmowanie, ale powinny także uniemożliwiać przekręcanie i przesuwanie się na ciele.
Zarówno w przypadku kasku jak i kamizelki, zalecane są jaskrawe, jasne barwy.

Przydatnymi akcesoriami są również: nierdzewny scyzoryk, karabinki do cumowania łodzi, bloczki alpinistyczne, hak ratowniczy.

ODZNAKI

Obecnie uprawiając w Polsce kajakarstwo turystyczne można zdobywać dwa rodzaje odznak kajakowych: odznaki ustanowione przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze i odznaki Polskiego Związku Kajakowego.
Odznaki ustanowione przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze to:

• Turystyczna Odznaka Kajakowa PTTK (w skrócie TOK). Mogą ją zdobywać turyści, którzy rozpoczęli 10 rok życia. Ma osiem stopni, zdobywa się je po kolei, podstawą ich przyznania jest przepłynięcie odpowiedniej ilości kilometrów:
I POPULARNY 100 km
II BRĄZOWY dodatkowo 300 km
III SREBRNY dodatkowo 600 km
IV ZŁOTY dodatkowo 1000 km
V DUŻY ZŁOTY dodatkowo 1500 km
VI ZA WYTRWAŁOŚĆ dodatkowo 2500 km
VII ZA WYTRWAŁOŚĆ - PLATYNOWY dodatkowo 4000 km
VII ZA WYTRWAŁOŚĆ - DIAMENTOWY dodatkowo 6000 km

TOK zdobywa się według kolejnych stopni, zaczynając od stopnia I "POPULARNEGO".
Kilometry zaliczane do zdobycia odpowiedniego stopnia TOK uzyskuje się za przepłynięcie szlaku wodnego w kajaku lub kanadyjce.
Spływy muszą być wpisane do książeczki TOK.
Przepłynięte kilometry w ramach spływów prowadzonych poza granicami Rzeczpospolitej Polski są uwzględniane tylko wtedy, jeżeli do weryfikowanej książeczki TOK zostaną dołączone pisemne sprawozdania z ich przebiegu.
TOK stopnia I mogą zdobywać turyści, którzy rozpoczęli 10 rok życia.
W okresie ubiegania się o TOK różnych stopni dozwolone są przerwy w zdobywaniu punktów.
W czasie jednego roku można zdobyć tylko jedną TOK.

• Górska Odznaka Kajakowa PTTK (w skrócie GOK). Zdobywa się ją pływając po rzekach trudnych, wymienionych w dwóch wykazach będących załącznikiem do regulaminu tej odznaki: wykazie A, obejmującym 20 szlaków łatwiejszych i wykazie B, obejmującym 14 szlaków trudniejszych.
Celem ustanowienia Górskiej Odznaki Kajakowej PTTK (dalej zwanej GOK) jest:
podnoszenie turystycznych kwalifikacji kajakowych,
propagowanie turystyki kajakowej na rzekach trudnych i uciążliwych,
zachęcanie do uprawiania turystyki kajakowej na mało uczęszczanych szlakach wodnych.
O GOK mogą ubiegać się turyści, którzy spełnili warunki określone niniejszym regulaminem.
Górska Odznaka Kajakowa posiada trzy stopnie:
I stopień BRĄZOWY
II stopień SREBRNY
III Stopień ZŁOTY
GOK zdobywa się według kolejnych stopni, zaczynając od stopnia BRĄZOWEGO.
Odznakę przyznaje się za pływanie kajakiem lub kanadyjką po rzekach trudnych i uciążliwych, ujętych w wykazach A i B, będących załącznikami do niniejszego regulaminu.
Spływy muszą być wpisane do książeczki TOK i potwierdzone zgodnie z zasadami w niej zawartymi.
Zdobywanie GOK zaleca się rozpoczynać po zdobyciu minimum TOK stopnia BRĄZOWEGO.

• Dziecięca Odznaka Kajakowa PTTK "Kiełbik" (w skrócie DOK).
Celem ustanowienia Dziecięcej Odznaki Kajakowej PTTK “Kiełbik” ( dalej zwanej KIEŁBIK ) jest:
propagowanie turystyki kajakowej wśród najmłodszych,
zachęcanie do poznawania ojczystego kraju i obcowania z przyrodą,
tworzenie nawyków czynnego wypoczynku.
Można ją zdobywać do ukończenia 9 roku życia i ma trzy stopnie, zależne od ilości dni spędzonych na spływie.
Odznaka ta ma trzy stopnie:
2 dni na stopień BRĄZOWY
7 dni na stopień SREBRNY
14 dni na stopień ZŁOTY

Odznaka Polskiego Związku Kajakowego nosi nazwę Odznaki Turysty Polskiego Związku Kajakowego (w skrócie OT PZK). Można ja zdobywać od 10 roku życia. Ma ona sześć stopni, zdobywa się je po kolei, podstawą ich przyznania jest przepłynięcie odpowiedniej ilości kilometrów.
Odznaki Turysty Polskiego Związku Kajakowego (w skrócie OT PZK):
- na odznakę stopnia V młodzieżową 100 km (zdobywają ją tylko turyści od 10 do 12 roku życia);
- na odznakę stopnia IV brązową 400 km;
- na odznakę stopnia III srebrną dodatkowo 600 km;
- na odznakę stopnia II złotą dodatkowo 1000 km;
- na odznakę stopnia I złotą na wiośle dodatkowo 1500 km;
- na odznakę stopnia związkowego diamentową dodatkowo 2500 km.

Powyższe odznaki przyznawane są przez Terenowe Referaty Weryfikacyjne, rozrzucone po całej Polsce, istniejące m.in. przy wielu klubach kajakowych (w tym przy Włocławskim Klubie Wodniaków PTTK), za wyjątkiem odznak najwyższych stopni, które przyznają:
w zakresie odznak TOK stopnia VII i GOK stopnia III: Komisja Turystyki Kajakowej Zarządu Głównego PTTK;
w zakresie OT PZK stopnia związkowego diamentowego: Komisja Turystyki i Rekreacji Polskiego Związku Kajakowego.

PRZODOWNIK TURYSTYKI KAJAKOWEJ PTTK

Przodownik Turystyki Kajakowej (Przodownik) jest członkiem kadry programowej Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.
Przodownik pełni rolę organizatora i wychowawcy w stosunku do osób uprawiających kwalifikowaną turystykę kajakową.
Przodownik popularyzuje idee Towarzystwa, pełni swe obowiązki świadomie i dobrowolnie, wypełnia je w miarę możliwości jak najlepiej.

Komisja Turystyki Kajakowej ZG PTTK nadaje tytuł Przodownika stopnia III osobie, która spełniła następujące warunki:
1. ma ukończone 18 lat,
2. co najmniej 2 lata jest członkiem PTTK,
3. posiada udokumentowaną umiejętność pływania,
4. posiada TOK minimum st. III "SREBRNY",
5. pozytywnie ukończyła szkolenie specjalistyczne dla Przodownika st. III lub ukończyła kurs organizowany przez inną organizację z rygorem pozytywnego ukończenia zdania egzaminu uzupełniającego zgodnego z programem szkolenia PTTK

Uprawnienia Przodownika stopnia II mogą być nadane osobie:
1. będącej co najmniej 2 lata aktywnym Przodownikiem st. III,
2. posiadającej co najmniej TOK st. IV "ZŁOTY",
3. posiadającej co najmniej GOT st. III "BRĄZOWY",
4. która organizowała co najmniej 4 spływy rangi klubowej oraz pełniła funkcje organizacyjne co najmniej 2 razy na spływach wyższych rang,
5. brała udział w szkoleniu doskonalącym.

Uprawnienia Przodownika stopnia I mogą być nadane osobie:
1. będącej co najmniej 5 lat aktywnym Przodownikiem st. II,
2. posiadającej co najmniej TOK st. IV "DUŻY ZŁOTY",
3. posiadającej co najmniej GOT st. II "SREBRNY",
4. która organizowała co najmniej 5 spływów rangi ogólnopolskiej w tym przynajmniej 3-krotnie była komandorem spływu
5. brała udział w szkoleniu doskonalącym.

Ustanawia się okresy ważności legitymacji:
- stopnia III - 2 lata
- stopnia II - 3 lata
- stopnia I - 5 lat.

Tytuł przodownika nadawany jest dożywotnio.

WARUNKI UZYSKANIA UPRAWNIEŃ INSTRUKTORA REKREACJI O SPECJALNOŚCI KAJAKARSTWO

Podstawowe warunki:
• ukończone 18 lat,
• ukończona, co najmniej szkoła średnia,
• dobry stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zawodu,
• określony poziom umiejętności praktycznych,
• złożenie podania o przyjęcie na kurs wraz z zaliczka gwarancyjna wliczana w opłatę za szkolenie,
• opłacenie należności za koszty przebiegu i organizacji kursu.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie kwalifikacji, stopni i tytułów zawodowych w dziedzinie kultury fizycznej oraz szczegółowych zasad i trybu ich uzyskiwania. (Dz. U. Nr 71, poz. 738) określa m. in. warunki uzyskania uprawnień instruktora rekreacji ruchowej ze specjalnością kajakarstwo (minimum średnie wykształcenie + kurs specjalistyczny < wykłady, ćwiczenia, zajęcia praktyczne >).

Uprawnienia państwowe, zawodowe instruktora rekreacji dają możliwość prowadzenia wycieczek i spływów kajakowych oraz pracy dydaktycznej w szkołach, w ośrodkach kolonijnych, klubach sportowo-rekreacyjnych, klubach prywatnych, ośrodkach wypoczynkowych, zakładach pracy, , wczasowych i w wielu innych formach rekreacji ruchowej.

SZLAKI KAJAKOWE W POLSCE

Szlakiem kajakowym mogą być niewielkie strugi, rzeczki czy kanały. Może nim być wielkie Jezioro Śniardwy lub dzikie wody Dunajca.
Dobrze rozwinięta sieć wodna Polski stwarza wędrówkowej turystyce kajakowej, jak rzadko gdzie indziej w Europie duże możliwości rozwoju.

W istniejącej klasyfikacji do szlaków o wybitnym znaczeniu zalicza się szlaki o najwyższej skali walorów. Wśród nich znajduje się Krutynia, Czarna Hańcza, Brda i szlak kajakowy Pojezierza Iławskiego.

Szlaki kajakowe w Polsce dają każdemu możliwość pływania według wiedzy i umiejętności, a są przy tym bardzo malownicze. Generalnie można je podzielić na cztery grupy:
 Szlaki Polski południowej – rzeki górskie a w szczególności Dunajec, Poprad, Wisłoka, górny San
 Szlaki Polski środkowej – rzeki nizinne, czasem podmokłe, jak górna Narew czy Odra
 Szlaki pojezierzy – piękne jeziora połączone rzeczkami o bogato zalesionych brzegach
 Szlaki przymorza

Do najbardziej atrakcyjnych szlaków kajakowych, określanych mianem „atrakcji międzynarodowej” można zaliczyć około 10 szlaków a w tym: Dunajec, Czarna Hańcza z Kanałem Augustowskim, część szlaku Wielkich Jezior Mazurskich, szlak Kretyni, Czarnej Wody, Drawy, Zalew Soliński.

Bejbe

Nurkowanie:

[link widoczny dla zalogowanych]

kubaster

Turystyka speleologiczna

[link widoczny dla zalogowanych]

Doctor

turystyka wysokogórska
[link widoczny dla zalogowanych]

Ola

Spadochroniarstwo
Polega na wykonywaniu skoków z dużej wysokości z użyciem spadochronu. Skoki typowo wykonuje się z wysokości 4000 m. Czas wolnego lotu wynosi ok. minuty, przy prędkości 200 km/h. Istnieje możliwość skoków z większego pułapu, ale takie skoki wymagają użycia specjalistycznej aparatury tlenowej.
Spadochroniarstwo sportowe
• Jest to sport polegający na wykonywaniu skoków spadochronowych, w których - zależnie od dyscypliny - ocenie podlega element składowy skoku, np. wykonywanie akrobacji w swobodnym spadaniu, czy np. precyzja lądowania.
• Sport spadochronowy jest sportem młodym. W miarę zdobywania przez skoczków coraz większych umiejętności i doświadczenia doskonalono zasady rywalizacji sportowej w spadochroniarstwie, zwiększano stopień trudności w uprawianych dotąd dyscyplinach lub wprowadzano nowe. Duży wpływ na zmiany regulaminów zawodów spadochronowych miało także doskonalenie konstrukcji spadochronu sportowego.
Dyscypliny sportu spadochronowego
• Celność lądowania
• Akrobacja
• Formacje w swobodnym spadaniu (RW)
• Formacje na czaszach (CRW)
• Para-Ski
• Dyscypliny artystyczne (Freestyle, Skysurfing, Freeflying)
• Pilotowanie czaszami (Canopy Piloting)
Dwie pierwsze tworzą konkurencje klasyczne.
*Sportem spadochronowym, w którym nie są rozgrywane żadne zawody jest B.A.S.E. - sport polegający na skakaniu ze spadochronem z obiektów stałych (budynki, klify, anteny, itp.)

Zasady uprawiania
Aby rozpocząć szkolenie spadochronowe należy wykonać badania lekarskie w certyfikowanym ośrodku medycznym lub u lekarza orzecznika badź w GOBLL
(Główny Ośrodek Badań
Lotniczo Lekarskich) we Wrocławiu.
Wyszkolić się można dwiema
metodami: klasyczną, bądź AFF.
Do skoków w tandemie nie potrzeba żadnych badań i są one możliwe prawie dla wszystkich. Jedynymi przeciw wskazaniami są: choroby serca, epilepsja, waga powyżej 115kg i wzrost poniżej 140cm.

Metoda AFF - Accelerated Freefall - to najszybsza, najbardziej efektywna i najbezpieczniejsza nauka swobodnego spadania.
Skoki metodą AFF wykonuje skoczek w asyście dwóch instruktorów a po średnio 2 skokach, w asyście juz tylko jednego instruktora. Skoki AFF wykonujemy z wysokości 4000m gdzie czas swobodnego spadania wynosi ok. 50 s.
Metoda klasyczna - preferowana przez większość aeroklubów regionalnych polega na skokach z wysokości 800-1000 metrów na spadochronie, który otwiera się na sposób desantowy, czyli od razu po opuszczeniu samolotu. Stopniowo zwiększa się wysokość skoku i czas opóźnienia otwarcia czaszy spadochronu, aby po wykonaniu kilkudziesięciu skoków zostać samodzielnym skoczkiem.
Warunki przystąpienia do kursu
spadochronowego
• należy mieć ukończone 16 lat,
osoby niepełnoletnie muszą
posiadać zgodę opiekunów
prawnych /rodziców/ potwierdzoną
u notariusza.
• należy wykupić ubezpieczenie OC za szkody wyrządzone osobom trzecim w związku z wykonywaniem skoków spadochronowych na min. sumę gwarancyjną 50 000 zł
• osoby odbywające szkolenie na Słowacji muszą wykupić ubezpieczenie NW.
• należy przejść z wynikiem pozytywnym badania lotniczo-lekarskie III klasy.

Ubiór
- zalecane są buty sportowe - bez ostrych zakończeń
( haczyki do wiązania etc. )
-ubiór wygodny, żeby nie ograniczał ruchów
- organizator skoku zapewni: kombinezon, gogle, ewentualnie rękawiczki,
Dodatki:
-wysokościomierz akustyczny-wydaje dźwięk na odpowiednim poziomie;
-Automat np.Vigil- kanon bezpieczeństwa spadochroniarzy, jednostka centralna automatu impulsem elektrycznym uruchomia element tnący i w ostatniej chwili otwiera spadochron zapasowy.

WYPOSAŻENIE
• Pokrowiec zawierający czaszę główną - otwieraną na wysokości od 1500-1000 metrów, w zależności od warunków i zasad obowiązujących na danym lotnisku. Prawidłowe otwarcie zapewnia nam lot szybujący i gładkie lądowanie.
i zapasową-zapasowy otwiera się w procedurze awaryjnej po odpięciu spadochronu głównego w przypadku dysfunkcji całościowej (niezmiernie rzadko spotykanej) lub częściowej spadochronu głównego.
• Automat otwierający czaszę zapasową;
• Wysokościomierz;
• Kask;
• Nóż przymocowany do taśmy piersiowej pokrowca;
• Przy pierwszych skokach radio do wykonywania poleceń instruktora;
Budowa spadochronu
Spadochron szybujący zwany także "latającym skrzydłem", spadochronem "tunelowym" lub po prostu "skrzydłem", zrewolucjonizował spadochroniarstwo dzięki swoim unikalnym, w stosunku do spadochronów okrągłych, właściwościom lotnym.
Spadochron taki działa jak każde inne skrzydło: samolotu, szybowca, czy ptaka. Potrafi dzięki swojej budowie wytwarzać siłę nośną, która unosi go w powietrzu, w odróżnieniu od spadochronu okrągłego, który wytwarza głównie opór.

Oto główne części systemu spadochronowego wraz ze spadochronem szybującym:
• Pilocik (spadochron wyciągający)
• Taśma łącząca
• Osłona czaszy (paczka)
• Czasza
• Linki nośne
• Linki sterownicze
• Slajder
• Taśmy nośne
• Zamki wyczepne
• Uprząż wraz pokrowcem

Do budowy czasz używa się nisko przewiewnych (low porosity), całkowicie nieprzewiewnych (zero porosity) tkanin lub stosuje się jedne i drugie. Są to materiały wykonane z włókien sztucznych, co pozwala na zmniejszenie wagi i objętości, a zwiększenie wytrzymałości i trwałości spadochronu.

Zasady bezpieczeństwa
1.Spadochroniarze muszą stosować się do zasad bezpieczeństwa i przestrzegać przepisów krajowych i regionalnych. Dla wszystkich skoków proces otwarcia spadochronu musi być zainicjowany do wysokości przynajmniej 600 m nad poziomem ziemi lub na takiej wysokości jaką ustali NAC (NATIONAL AIR SPORT CONTROL). Lekceważenie zasad bezpieczeństwa może spowodować pociągnięcie do odpowiedzialności lub zawieszenie w skokach - a na zawodach - dyskwalifikację zawodnika lub zespołu , w jednej lub więcej konkurencjach.
2.Maksymalna prędkość wiatru przy ziemi wynosi 11m/s. Skoki muszą być przerwane jeżeli wiatr przekroczy tę granicę.
3. W sąsiedztwie zbiorników wodnych musi być stosowany odpowiedni sprzęt ratowniczy, dotyczy to również kasku, o ile jest to wymagane przez Krajowe czy inne przepisy.

Bezpieczeństwo c.d.
4. Skoczkowie lądują w wyznaczonych obszarach lotniska, niedopuszczalne jest lądowanie na stołach spadochronowych.
5. Podczas lotu samolotem skoczkowie siedzą i nie zmieniają swych miejsc bez wyraźnej komendy wyrzucającego.
6. Naruszenie zasad bezpieczeństwa będzie karane w zależności od stopnia w jakim zagrażało to zdrowiu lub życiu skoczka i może się wiązać z zawieszeniem w czynnościach skoczka.

Zdobywanie kwalifikacji spadochroniarskich
1. Najpierw należy ukończyć 16 lat, następnie uzyskać orzeczenie lotniczo-lekarskie klasy 3 (koszt badań wynosi około 100-150 zł) i kupić ubezpieczenie OC .Teraz możesz myśleć o wyborze kursu - po jego zaliczeniu uzyskasz książkę skoków i potwierdzenie zdania tzw. KWT - Kontroli Wiedzy Teoretycznej (każdy skoczek musi powtarzać ten egzamin co 12 miesięcy). Dopiero teraz wolno ci wykonać pierwszy skok.

2. Kursy są organizowane w aeroklubach i prowadzone przez instruktorów spadochronowych. Nie należą do tanich, należy być przygotowanym na kwotę rzędu 900 zł.
3. Na kurs składają się zajęcie teoretyczne i praktyczne. Nauczysz się nieco o meteorologii, prawie lotniczym i historii spadochroniarstwa. Zapoznasz się gruntownie ze sposobami postępowania w sytuacjach awaryjnych i przećwiczysz wielokrotnie wyskok z samolotu, gdyż ten element ma wpływ na prawidłowe otwarcie czaszy .

4. Tego dnia, kiedy wykonujesz pierwszy skok w życiu, wolno ci skoczyć tylko dwa razy. Do samolotu wsiada 13 skoczków, w tym zwykle 6 kursantów i 6 skoczków skaczących bez liny oraz skoczek wyrzucający(Wbrew nazwie - skoczek wyrzucający nikogo nie wyrzuca poza sondą - rodzajem flagi, która zrzucona z 600m pokazuje kierunek i siłę wiatru. Zadaniem wyrzucającego jest dowodzenie na pokładzie, decydowanie w którym momencie następuje skok (kolejność skoków jest ustalana jeszcze na ziemi przez instruktora).
5. Pierwszych kilka lub kilkanaście skoków wykonasz "na linę" czyli z przyczepioną do twojego spadochronu i samolotu liną desantową. Lina ma na celu otwarcie spadochronu tuż po odłączeniu się skoczka od samolotu. Dzieje się to bez żadnego udziału skoczka, twoim zadaniem jest tylko przyjąć wyćwiczoną pozycję podczas wyskoku.

6. W ramach kursu masz trzy skoki. Następne skoki możesz wykonywać na dowolnej strefie spadochronowej, ale w obecności i za zgodą instruktora spadochronowego - do momentu uzyskania Świadectwa Kwalifikacji, które przyznaje prezes Urzędu do Spraw Lotnictwa Cywilnego po zdaniu przez ciebie odpowiedniego egzaminu.
7. Ceny skoków są różne, ale niemałe (od 50 do 120 zł) - warto zostać więc członkiem aeroklubu, jeśli planuje się skakać dalej. W cenę skoku wchodzi bowiem wypożyczenie spadochronu, jego ułożenie, a także koszt lotu.
8. Jeśli zdecydujesz się kontynuować skoki - będziesz zdobywać spadochroniarskie uprawnienia: międzynarodową licencję FAI różnych kategorii i polskie Świadectwo Kwalifikacji.
Licencje na skakanie
• Wydawane przez Aeroklub Polski licencje skoczka spadochronowego honorowane są przez Międzynarodową Organizację Lotniczą (FAI), uznawane są również przez wiele innych państw.
• Licencje oznaczane są kolejnymi literami alfabetu od A do G i umożliwiają ocenę poziomu wyszkolenia skoczka. Na ich podstawie może być on dopuszczony do udziału w zawodach lub do wykonywania skoków na danej strefie.
• Uzyskanie licencji skoczka spadochronowego kategorii A oraz B nie wymaga posiadania Świadectwa Kwalifikacji. Aeroklub Polski wydaje licencje na podstawie przesłanego protokołu z egzaminu.

Dział Sportu Aeroklubu Polskiego informuje, że:
jedynymi dokumentami dającymi prawo do wykonywania skoków spadochronowych ( na terenie Polski ) bez nadzoru instruktora spadochronowego są:
• Świadectwo kwalifikacji
skoczka spadochronowego;
• Licencja skoczka
spadochronowego
Zawodowego;

ŚWIADECTWO KWALIFIKACJI SKOCZKA SPADOCHRONOWEGO
Jest to dokument potwierdzający kwalifikacje skoczka spadochronowego uprawniający do wykonywania skoków spadochronowych bez nadzoru instruktora spadochronowego, wydany przez organ państwowego nadzoru lotniczego – Urząd do Spraw Lotnictwa Cywilnego.
Licencje skoczka spadochronowego, wydawane przez Aeroklub Polski, są pomocniczym dokumentem ułatwiającym ocenę aktualnego poziomu wyszkolenia skoczka spadochronowego.

• Licencja kategorii A – spadochroniarz
-25 skoków
-5 minut (300 sekund) swobodnego spadania
-5 skoków na akrobację zespołową lub 5 skoków na dowolne ewolucje podczas swobodnego spadania pod nadzorem instruktora; umiejętność kontrolowania położenia ciała we wszystkich płaszczyznach (salta, spirale itp.)
-umiejętność układania czaszy głównej
Kończy się egzaminem.
• Licencja kategorii B – spadochroniarz swobodnie spadający
-50 skoków na opóźnienie
-30 minut (1800 sekund) swobodnego spadania
-pomyślne wykonanie 10 skoków na akrobację zespołową (w tym min. 5 skoków w zespole trzyosobowym) lub 10 skoków na dowolne ewolucje podczas swobodnego spadania

• Licencja kategorii C – doświadczony spadochroniarz
-200 skoków ,1 godzina (3600 sekund) swobodnego spadania,
pomyślne wykonanie 50 skoków na akrobację zespołową (w tym min. 10 skoków w zespole czteroosobowym) lub 50 skoków na dowolne ewolucje podczas swobodnego spadania
• Licencja kategorii D – spadochroniarz-senior
-500 skoków ,3 godziny (10800 sekund) swobodnego spadania
• Licencja kategorii E – spadochroniarz-ekspert
-1000 skoków, 5 godz. swobodnego spadania, spełnione wymagania na licencje niższego stopnia.
• Licencja kategorii F – spadochroniarz-ekspert
-3000 skoków na opóźnienie, spełnione wymagania na licencje niższego stopnia
• Licencja kategorii G – spadochroniarz-ekspert
-5000 skoków na opóźnienie, spełnione wymagania na licencje niższego stopnia

Międzynarodowa Licencja F.I.A
- licencja wskazuje oraz ułatwia ocenę poziomu wyszkolenia skoczka spadochronowego
- Jej posiadacz może ubiegać się o otrzymanie uprawnień sędziego w sporcie spadochronowym.
- na jej podstawie większość klubów spadochronowych na świecie dopuszcza do wykonywania skoków oraz kwalifikuje do wykonywania skoków o określonym stopniu trudności.

Możliwość uprawiania spadochroniarstwa w Polsce
• Aeroklub Opolski
im. Lotników Powstania Warszawskiego
Polska Nowa Wieś - Lotnisko
46-070 Komprachcice
tel./fax. (077) 464-62-26
Posiada sekcję spadochronową organizującą szkolenia, istnieje również możliwość zdobywania licencji od A-G.
W każdym większym mieście w Polsce są Aeroklubu, w których bez problemu można wziąć udział w szkoleniu spadochroniarskim. Ceny
Przykładowe ceny
• SZKOLENIE SPADOCHRONOWE PODSTAWOWE
Kurs teoretyczny i przygotowanie naziemne 300,00zł
Szkolenie praktyczne 3 skoki
520,00zł
Po ukończeniu kursu skoki od 4 do 25 cena 50 zł za skok.
Ceny Aeroklubu Opolskiego.

M

[link widoczny dla zalogowanych]

pedaly czyli turystyka rowerowa

aer0

troche o snowboard

[link widoczny dla zalogowanych]

Bejbe

Narty wodne:
[link widoczny dla zalogowanych]